In zaal 68 van het UKZKF vind je voortaan de nieuwe baby-eenheid. Die is speciaal ontwikkeld voor baby’s van 0 tot 2 jaar, die meestal in het ziekenhuis worden opgenomen voor acute, chronische of postoperatieve aandoeningen. Daar krijgen ze geavanceerde multidisciplinaire zorg, waarbij hun ouders een centrale rol spelen.
Baby’s hebben baat bij gespecialiseerde opvolging, vooral als ze zeer prematuur zijn, pediatrische palliatieve zorg nodig hebben of misvormingen of ontwikkelingsachterstanden vertonen. De samenwerking met de andere ziekenhuisdiensten garandeert de continuïteit van het zorgtraject, en zorgt ervoor dat het wordt uitgestippeld vanuit een co-creatieoogpunt. “Het onthaal van families staat centraal in onze zorgvisie”, benadrukt het UKZKF.
“Onze teams werken dagelijks samen met alle specialisten van het UKZKF om een multidimensionale aanpak te garanderen, afgestemd op de medische, nutritionele, psychologische en sociale noden van elk kind.Na de hospitalisatie zorgt de baby-eenheid ook voor de verdere opvolging van de patiënten en helpt ze ouders bij het plannen van ambulante afspraken in het ziekenhuis”,vervolgt het UKZKF.
Ouders ondersteunen en betrekken
De eenheid organiseert een aantal preventieve acties om de ouder(s) te begeleiden in hun (nieuwe) rol:
ouders opleiden: eerste zorgen (dragen, hygiëne en voeding), postoperatieve zorgen (schisis), aangepaste voeding bij voedselaversie of voedingsproblemen;
borstvoeding ondersteunen, met de hulp van een lactatiekundige;
het ouderschap ondersteunen: postnatale depressie opsporen, mishandeling voorkomen in samenwerking met SOS Enfants. Een psychologe en een diëtiste komen regelmatig langs op alle kamers;
systematisch preventief opvolgen: groeiachterstand (lengte/gewicht), vaccinatie-achterstand en ontwikkelingsstoornissen opsporen.
“Hechting is een pijler van de ontwikkeling op deze leeftijd. Die mag niet op pauze worden gezet door een ziekenhuisopname”, zegt dr. Nathalie Genis, de kinderarts die verantwoordelijk is voor de eenheid.
Gezinnen een centrale rol geven
Elk detail is zo bedacht om een gezinsvriendelijke omgeving te creëren. De eenheid heeft uitsluitend eenpersoonskamers die allemaal zijn uitgerust met een bed voor een van de ouders. Zo kunnen ouders en hun kinderen er de klok rond samen verblijven en blijft de hechting behouden. Er is zelfs een kitchenette en een speelruimte waar opvoeders en clowns de kinderen komen opvrolijken. Bovendien kan de Robert Duboisschool, die verbonden is aan het UKZKF, educatieve en psychologische begeleiding bieden bij langdurige ziekenhuisopnames. De vzw “Les Câlineurs de Bébés” (De Babyknuffelaars) kan uitgeputte ouders ook even respijt geven.
Verpleegkundige expertise bieden en eetstoornissen aanpakken
Een team van gespecialiseerde verpleegkundigen volgt de specifieke behoeften van de opgenomen baby’s nauwlettend op. Om consistente zorgkwaliteit te bevorderen, beschikken ze over apparatuur van topkwaliteit voor centrale monitoring (apneu, malaise, hartritmestoornissen, enz.) en zelfs high-flow neuscanules (HFNC). Dankzij de grondige expertise van de verpleegkundigen met HFNC’s, bieden die canules meer ademcomfort, verdragen de kinderen ze beter en is continue toezicht mogelijk.
Voedingsproblemen zijn in stijgende lijn en vormen dan ook een van de belangrijkste aandachtspunten van de baby-eenheid. Eetmoeilijkheden en zuigstoornissen vereisen de tussenkomst van een gespecialiseerd team van kinderartsen, kinesisten, logopedisten en psychologen. Om gezinnen te kunnen begeleiden moeten eerst de oorzaken gekend zijn, voordat de weg naar opnieuw zelfstandig eten kan worden aangevat.
De jaarlijkse Wereldborstvoedingsweek richt in augustus de schijnwerpers op het belang van borstvoeding in maar liefst 170 landen. In België en Frankrijk moeten we iets langer wachten, tot in oktober. Dit jaar benadrukt de campagne dat borstvoeding prioritair moet blijven, ook nu het milieu en de klimaatverandering een grote impact hebben op de keuze om borstvoeding te geven en de mogelijkheden die daartoe bestaan. Born in Brussels grijpt de gelegenheid aan om de Geneva Infant Feeding Association (GIFA) onder de aandacht te brengen.
“Borstvoeding is de meest effectieve vorm van preventie om de overlevingskans en gezondheid van kinderen te verbeteren… Met betere borstvoedingspraktijken zouden jaarlijks meer dan een miljoen sterfgevallen onder kinderen jonger dan vijf jaar voorkomen kunnen worden”, aldus de Wereldgezondheidsorganisatie (WGO).
Duurzame ondersteuningssystemen opzetten
De eerste Wereldborstvoedingsweek werd in 1992 georganiseerd door de WABA (World Alliance for Breastfeeding Action). De campagne wordt ondersteund door de WGO en UNICEF en vindt dit jaar tussen 1 en 7 augustus in maar liefst 170 landen plaats. Bovendien stelt de WABA de actiefolderPrioritise Breastfeeding beschikbaar in verschillende talen. Deze editie draait om het milieu en de klimaatverandering. De wereldwijde campagne focust overigens al sinds 2016 op duurzame doelstellingen en het opzetten van duurzame systemen met actoren op verschillende niveaus. “Een borstvoedingsvriendelijke omgeving is niet alleen goed voor gezinnen, maar vermindert ook aanzienlijk de impact van kunstmatige voeding op het milieu.”
De GIFA beschermt, bevordert en ondersteunt borstvoeding
De GIFA is een Zwitserse ngo die in 1979 in Genève werd opgericht. Ze is lid van het International Baby Food Action Network (IBFAN) dat momenteel meer dan 270 groepen in niet minder dan 168 landen telt. De doelstelling van de GIFA is optimale voedingspraktijken voor zuigelingen en jonge kinderen beschermen, bevorderen en ondersteunen. Ze zet zich in voor een borstvoedingsvriendelijk beleid en tegen commerciële praktijken, in Zwitserland en de rest van de wereld. Net als de andere groepen in het IBFAN onderschrijft de GIFA deze zeven principes:
Alle baby’s en jonge kinderen ter wereld hebben recht op de hoogst mogelijke gezondheidsstandaard.
Gezinnen, en met name vrouwen en kinderen, hebben recht op toegang tot voldoende en voedzaam voedsel en voldoende en betaalbaar water.
Vrouwen hebben het recht om borstvoeding te geven en om weloverwogen beslissingen te nemen over de voeding van hun baby en jonge kind.
Vrouwen hebben recht op volledige ondersteuning bij het geven van borstvoeding gedurende twee jaar of langer en op exclusieve borstvoeding gedurende de eerste zes maanden.
Iedereen heeft recht op toegang tot kwalitatief goede gezondheidszorg en informatie, vrij van commerciële invloeden.
Zorgverleners en consumenten hebben recht op bescherming tegen commerciële invloeden die hun oordeel en beslissingen kunnen beïnvloeden.
Mensen hebben het recht om zich in internationale solidariteit in te zetten voor verandering die de basisgezondheid beschermt, bevordert en ondersteunt.
“Borstvoeding geven is de meest natuurlijke manier om baby’s en jonge kinderen te voeden. Moedermelk helpt infectieziekten voorkomen en niet-overdraagbare ziekten bij zowel kinderen als moeders verminderen (hart- en vaatziekten, overgewicht en obesitas, diabetes en bepaalde kankers en allergieën).”Dat verduidelijkt de GIFA op haar website.
Het IBFAN
Het International Baby Food Action Network (IBFAN) bestaat sinds 1979. De GIFA, die in hetzelfde jaar is opgericht, was het eerste kantoor van het netwerk. Vandaag telt het bijna 300 groepen (of leden) die onafhankelijk en op maat van nationale behoeften werken. Alle groepen van het IBFAN letten erop belangenverstrengeling te voorkomen en hun onafhankelijkheid te bewaren.
Moedermelk biedt veel voordelen voor baby’s: ze voorziet in al hun voedingsbehoeften tijdens de eerste zes levensmaanden en vult hun behoeften aan na de introductie van vast voedsel. Borstvoeding creëert ook een hechte band tussen moeder en kind, want huid-op-huidcontact bevordert de emotionele veiligheid van de baby. Je vindt meer informatie over dit thema op de website van Born in Brussels:
Collectif Maison Jaune is het resultaat van een juridische en sociale samenwerking tussen de drie Brusselse vzw’s Le Petit Vélo Jaune, het Eenoudergezinnen’thuis en Casa legal. Ze organiseren er opvang voor gezinnen, vooral alleenstaande moeders, en multidisciplinaire begeleiding. Dankzij het partnerschap van de drie actoren op het terrein krijgen kwetsbare gezinnen in moeilijkheden extra hulp.
“We wilden een collectief antwoord bieden op een steeds complexere context voor de verenigingssector, die met een gebrek aan structurele middelen kampt. Door beter samen te werken willen we gezinnen begeleiden in hun complexe sociale realiteit. Daarnaast streven we naar waardig werk voor de teams die onze opdrachten dagelijks uitvoeren“, legt Vinciane Gautier, coördinator van Le Petit Vélo Jaune, uit aan de nieuwsdienst van rtbf.
Samen staan we sterk!
Ondersteund door equal.brussels, de referentiepartner voor inclusie in Brussel, biedt Collectif Maison Jaune een welkome uitweg voor een doelgroep die tot nog toe nergens terechtkon. De drie verenigingen bundelen hun krachten en delen hun middelen, zonder hun specifieke kenmerken te verliezen. Zo kan Le Petit Vélo Jaune steunen op de energie van vrijwilligers om alleenstaande moeders te begeleiden. Het Eenoudergezinnen’thuis biedt dan weer multidisciplinaire ondersteuning aan op zowel juridisch als psychologisch vlak en organiseert groepsactiviteiten. Tot slot staat Casa legal kwetsbare personen bij door ze sociaal-juridisch en holistisch te begeleiden. Dankzij de diverse expertises van de medewerkers van de drie vzw’s kunnen ze hun gemeenschappelijke doelgroep beter begeleiden en helpen, wat ze bovendien in een gedeelde ruimte doen. “We steunen ouders van nabij in de uitoefening van hun fundamentele rechten. Daarnaast verdedigen we de belangen van gezinnen. Alle politieke partijen vermelden alleenstaande ouders in hun programma. Toch moeten we nadrukkelijk herhalen dat in Brussel een op de drie huishoudens door alleenstaande ouders draaiende wordt gehouden. Er zijn dus concrete middelen nodig om ze te begeleiden en in hun specifieke behoeften te voorzien.” Dat verduidelijkte Kadija Bouchirab, coördinator van het Eenoudergezinnen’thuis, aan de nieuwsdienst van rtbf.
→ Voor meer informatie over het partnerschap kan je terecht bij een van de drie vzw’s.
Le Petit Vélo Jaune
De vrijwilligers van Le Petit Vélo Jaune worden “coéquipiers” of teamgenoten genoemd. Ze begeleiden gezinnen in moeilijkheden en bieden hulp aan (toekomstige) ouders bij hen thuis. Dat concept vindt zijn wortels in de vaststelling dat een aantal ouders van bij de start van hun gezinsleven of zelfs de zwangerschap sociaal geïsoleerd en in bestaansonzekerheid leven. Alle ouders maken moeilijke periodes door, ongeacht hun persoonlijke achtergrond. Bestaansonzekerheid, financiële problemen, sociaal isolement, alleenstaand ouderschap, burn-out bij ouders: bij al die potentiële obstakels is ondersteuning broodnodig!
Voor die begeleiding liet Le Petit Vélo Jaune zich inspireren door hoe we leren fietsen: om de eerste meters af te leggen, hebben we de vriendelijke begeleiding nodig van iemand die ons genoeg zelfvertrouwen geeft zodat we alleen durven trappen.
Het Eenoudergezinnen’thuis is er voor iedereen die, al dan niet permanent, de hoofd-, gedeelde of occasionele verantwoordelijkheid draagt voor de huisvesting en opvoeding van een kind.
De vzw helpt eenoudergezinnen in Brussel door gratis begeleiding te bieden op drie niveaus, in de vorm van individuele, collectieve en gemeenschapsacties. Dankzij het multidisciplinaire team, dat bestaat uit maatschappelijk assistenten, juristen en psychologen, kan het zowel psychosociale als juridische ondersteuning organiseren voor gezinnen die dagelijks met moeilijkheden worden geconfronteerd. De vzw biedt ook activiteiten en workshops voor ouders om hun isolement te doorbreken.
Casa legal is opgericht door vier vrouwelijke advocaten als een sociaal-juridische vzw die netwerkt met professionals uit andere disciplines om de psychosociale weerbaarheid en begeleiding van zogenaamd kwetsbare personen te verbeteren. De obstakels waarop die doelgroep botst, zijn immers veelal vergelijkbaar: bureaucratie, administratieve complexiteit en een overvloed aan oplossingen. Aan de hand van een holistische begeleiding en alternatieve methoden voor geschillenbeslechting wil Casa legal langdurige en dure juridische procedures zoveel mogelijk vermijden. Bemiddeling is bijvoorbeeld nog steeds te weinig bekend, hoewel het vaak een effectieve manier is om snel tot een oplossing te komen waarin iedereen zich kan vinden.
“Via rechtspleging, belangenbehartiging en sociale en menswetenschappen willen we mensen empoweren en slagkrachtiger maken wanneer ze – individueel of collectief – te maken krijgen met administratieve, juridische, sociale, interpersoonlijke en psychologische problemen”, zo staat te lezen op de website van Casa legal.
Met het einde van het schooljaar in zicht komen de zomerkampen eraan. Veel ouders hebben hun kinderen ingeschreven voor leuke en sportieve activiteiten. Maar intussen doen mazelen nog steeds de ronde, ook in Brussel. Om ouders en kampverantwoordelijken daarvan bewust te maken, organiseert Vivalis, waar Born in Brussels deel van uitmaakt, een preventiecampagne die benadrukt dat ze in geval van twijfel het beste contact opnemen met hun arts.
De cel Preventieve Geneeskunde van Vivalis maakteeen poster die gratis kan worden gedownload om gezinnen te informeren over de symptomen en de juiste maatregelen. Die oproep tot waakzaamheid is belangrijk voor het welzijn van alle burgers. Ook beheerders van speeltuinen wordt gevraagd de poster op te hangen om het bewustzijn te vergroten.
Samen staan we sterk tegen mazelen!
Met zijn bewustmakingscampagne herinnert Vivalis aan de voorzorgsmaatregelen om jezelf en de meest kwetsbaren te beschermen. Zo kunnen we de verspreiding van de ziekte beperken en het welzijn van zoveel mogelijk mensen garanderen. Kinderen en volwassenen die slechts deels of helemaal niet gevaccineerd zijn, worden als hoogrisicopersonen beschouwd. Dit zijn de juiste reflexen om jezelf en anderen tegen mazelen te beschermen:
Controleer de vaccinatiestatus van je kind en maak zo snel mogelijk een afspraak met je huisarts of kinderarts als die onvolledig is.
Vertoont je kind symptomen (koorts, huiduitslag) of twijfel je? Bel je huisarts of kinderarts vóór de consultatie. Vermijd dat je kind in direct contact komt met niet-gevaccineerde of kwetsbare personen (pasgeborenen, zwangere vrouwen, enz.) en draag een mondmasker als je op consultatie gaat. Stuur je kind niet naar zomeractiviteiten of kinderdagverblijven voordat je de toestemming van je behandelend arts hebt gekregen.
De cel Preventieve Geneeskunde van Vivalis herhaalt het belang van volledige vaccinatie om helemaal beschermd te zijn tegen mazelen en geen risico meer te lopen. Een dosis is dus niet genoeg. De enige manier om je doeltreffend tegen de ziekte te beschermen is met twee doses van het BMR-vaccin (bof-mazelen-rodehond), dat onder bepaalde voorwaarden bovendien gratis is. De eerste dosis wordt over het algemeen op de leeftijd van één jaar toegediend, de tweede dosis tussen zeven en negen jaar. De consultaties van Kind & Gezin en het ONE (Office de la Naissance et de l’Enfance) zijn gratis voor kinderen tot zes jaar. Ook wie niet bij een ziekenfonds is aangesloten kan zich laten vaccineren. Verder is het vaccin gratis bij deelnemende kinderartsen en huisartsen (alleen de consultatie is betalend).
Poster over mazelen van Vivalis
Over mazelen
Mazelen zijn een uiterst besmettelijke virale infectieziekte die via de luchtwegen wordt overgedragen. Koorts en rode vlekjes op de huid zijn de belangrijkste symptomen. Kinderen jonger dan tien jaar lopen het grootste risico om mazelen te krijgen. Volgens de recentste studies is er bij 30% van de besmette personen een risico op complicaties. Om die risico’s te verminderen, moeten we bepaalde groepen extra beschermen. Het gaat dan vooral om zwangere vrouwen, baby’s jonger dan één jaar, personen met een zwak immuunsysteem en mensen die nog nooit werden gevaccineerd. Helaas is het niet mogelijk om te vaccineren tijdens de zwangerschap of voor de leeftijd van zes maanden. Daarom moeten we mazelenuitbraken vermijden door ons tijdig te laten vaccineren. Wie geboren is na 1970 en geen twee doses van het mazelenvaccin gekregen heeft, kan zich gratis laten vaccineren door de artsen die deelnemen aan het vaccinatieprogramma van Kind & Gezin en het ONE.
Ter gelegenheid van Vaderdag, die we in België elk jaar op de tweede zondag in juni vieren, deelt een van de drie teamleden van Born in Brussels wat het met hem deed toen hij onlangs voor de tweede keer papa werd.
Born in Brussels informeert toekomstige en nieuwe ouders, koppels met een kinderwens, kwetsbare mama’s en natuurlijk ook papa’s, die niet in de kou mogen blijven staan. De website biedt een brede waaier aan informatie over gezondheid en welzijn tijdens de zwangerschap, perinatale geestelijke gezondheid, voeding voor baby’s, activiteiten voor de allerkleinsten en zelfs een SOS-rubriek en een rubriek over rechten en procedures. Nu ik mezelf al bijna twee jaar teamlid van Born in Brussels mag noemen, is daar recent een prachtige titel bijgekomen: papa van een tweede zoontje. Die ervaring wil ik graag met jullie delen. Ik leg op mijn manier uit wat die gebeurtenis betekent qua organisatie, betrokkenheid en compromissen en bespreek ook welke rol je als papa kan spelen. Wat kan je als papa betekenen tijdens de zwangerschap en de bevalling en welke veranderingen brengt dit met zich mee?
“Het is een voorrecht om opnieuw papa te worden. Het heeft me nog dankbaarder gemaakt voor het leven. Ik geniet nog intenser van alle kleine momenten, hoe eenvoudig ook, die ik gelukkig mag meemaken.”
Context
Mijn vrouw, onze twee jaar oude zoon Gabriël en ik verhuisden in december 2023 naar Vlaanderen, aan de rand van Brussel. Gabriels geboorte in het Delta Ziekenhuis in 2022 is zeer vlot verlopen. Door de afstand en om praktische redenen moesten we echter van ziekenhuis veranderen. Dit keer was het dichtstbijzijnde – en hopelijk ook het beste – het Erasmusziekenhuis. Toen ons project “baby 2” eenmaal van start was gegaan, moesten we ook op zoek naar een nieuwe gynaecoloog. Die verandering is niet eenvoudig, maar we moesten het onszelf gemakkelijk maken en hopen dat het contact met de nieuwe gynaecoloog net zo goed zou zijn.
Al na de eerste consultatie was mijn vrouw overtuigd en gerustgesteld. Oef! Op de kraamafdeling van het Erasmusziekenhuis krijgen de verloskundigen veel autonomie, zowel tijdens het opvolgen van de zwangerschap als bij de bevalling, die ze soms helemaal voor hun rekening nemen. Omdat die werking enigszins nieuw was voor ons, zijn we daar niet lichtvaardig overheen gegaan.
Maar we hebben ons al snel laten overtuigen door een aantal factoren: het ziekenhuis is modern en nabij, de professionals zijn geruststellend en hebben aandacht voor hun patiënten en je kan de lokalen bezoeken voor de grote dag aanbreekt. Je leest er meer over in dit artikel: De gloednieuwe kraamafdeling in het Erasmusziekenhuis met aandacht voor het ritme en de keuze van de patiënt. Een paar weken voor de geboorte kregen we met z’n drieën (of eigenlijk met z’n vieren als je baby 2 meetelt), in de kraamafdeling van het Erasmusziekenhuis samen met andere koppels informatie van een verloskundige die even innemend als zorgzaam was. Ik ben een van die mannen die – zonder mezelf te willen vleien – niet louter meedoet of zijn partner begeleidt, maar intens met haar meeleeft en volledig betrokken is bij ons gezamenlijke project. Aangezien ik de baby niet kan voldragen, draag ik bij waar ik dat wel kan. Dat vraagt niet alleen tijd, toewijding en organisatie, maar ook goede communicatie tussen beide ouders – een hele klus. Zonder te willen overdrijven, zou ik zelfs zeggen dat dit geen persoonlijke keuze is, maar een kans om er, als toekomstige papa; te zijn wanneer je nodig bent, om beschikbaar en aanwezig te zijn bij de meeste afspraken voor je baby. Ga zo vaak mogelijk mee en geniet ervan; je zal er geen spijt van krijgen! In ieder geval was het voor mij essentieel om bewust aanwezig te zijn tijdens de bevalling en op mijn eigen manier zo actief en betrokken mogelijk te zijn.
“Toen Evan uit de buik van zijn mama kwam, voelde ik zowel haar opluchting na bijna negen maanden zwangerschap, als angst voor wat de opvoeding van twee kinderen van ons ging vragen.”
Het lange wachten
De eerste keer dat ik papa werd, was bij de geboorte van Gabriel. Dat was een unieke en bijzondere ervaring. Ik werd bedolven onder een lawine van geluk die me vleugels gaf en mijn leven betekenisvoller heeft gemaakt. Vele mensen vertellen over dat grootse moment, we zien het soms op televisie en maken er ons op de een of andere manier een voorstelling van. We vrezen het ergste, kijken ernaar uit of worden – maar al te vaak – ongeduldig. Maar als het moment aangebroken is, doen al die bezorgdheden er niet meer toe; of liever gezegd, denken we er niet meer aan. De geboorte van je kind is het enige wat dan bestaat. Na een zeer goede eerste ervaring was mijn prioriteit voor deze tweede bevalling om zowel geruststellend en zorgzaam te zijn als de persoon op wie mijn vrouw op kon vertrouwen, iemand bij wie ze rust vond. Dat lijkt misschien logisch, maar dat is het niet altijd.
Ik neem jullie iets verder terug in de tijd, naar de eerste maanden van haar zwangerschap. Van de beruchte misselijkheid is mijn vrouw toen gespaard gebleven. Volgens gynaecologen is de kans op misselijkheid inderdaad kleiner als je een jongetje verwacht, maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon. Zij was bij de gelukkigen en de zwangerschap is over het algemeen goed verlopen. Althans de eerste vijf maanden. Want hoe meer de baby groeit, hoe meer plaats hij inneemt in het lichaam van de mama. Dat leidt onvermijdelijk tot pijn en moeilijke momenten die nu eenmaal bij een zwangerschap horen. Om dat ongemak te verlichten, maakte ik haar aan het lachen (of deed een poging tot), luisterde ik naar haar, gaf ik haar tijd voor zichzelf, kookte ik wat vaker, zorgde ik voor haar en probeerde ik haar leven gemakkelijker te maken. Gabriel is een lief kind dat niet moeilijk doet en vooral… de hele nacht doorslaapt! Het slaappatroon van je baby is erg belangrijk en zadelt veel ouders met heel wat zorgen op, vooral mama’s. In dit artikel vertelt een uitgeputte jonge moederdat ze een slaapcoach heeft ingeschakeld. Ik moet bekennen dat wij ons meer zorgen maakten over wat ons op het organisatorische vlak te wachten stond toen Evan in ons leven kwam. Zijn naam is overigens geen verrassing meer, die hadden we al bekendgemaakt. We waren zo gewend geraakt aan het leven met z’n drieën en alles ging zo goed bij ons thuis, dat het moeilijk was om ons voor te stellen hoe dat met z’n vieren zou zijn. Maar dat ging snel werkelijkheid worden en we moesten er ons goed op voorbereiden.
“Als je als koppel een stevige basis hebt en goed georganiseerd bent, is het veel gemakkelijker om een nieuw kind in je gezin te verwelkomen. Goed georganiseerd zijn, ook op voorhand, is absoluut noodzakelijk.”
De bevalling
De geboorte naderde met rasse schreden en, in tegenstelling tot Gabriel, kwam Evan al na 38 weken ter wereld, wat iets te vroeg is. In België duurt een volledige zwangerschap meestal tussen 37 en 42 weken. Intussen waren we ons volop aan het voorbereiden. Niet zozeer op het onbekende, maar op mogelijke onvoorziene gebeurtenissen. We probeerden zo vooruitziend mogelijk te zijn om niets aan het toeval over te laten. We hadden van tevoren een lijst opgesteld en daarop wilden we alle, of toch zoveel mogelijk, vakjes aankruisen, zoals de geboortekoffer alvast in de auto zetten. Daar kwam uiteraard niets van terecht, de koffer was nog maar net ingepakt of we moesten al vertrekken. Toch waren we niet helemaal onvoorbereid.
Het was al na middernacht toen we naar het ziekenhuis vertrokken en mijn schoonzus kwam babysitten op Gabriel, die in bed lag. Eenmaal in het ziekenhuis werden we begroet door een verloskundige. Ze stelde vast dat de vliezen van mijn vrouw waren gebroken, hoewel zij dacht dat ze maar een paar druppels had verloren. De weeën zouden dus niet lang meer op zich laten wachten en een opening van een aantal centimeters kondigde de komst van onze baby aan. Op dat moment bedroeg die opening twee centimeter op een schaal van tien, wat dus niet veel is. Daarna werden we naar een ruime en comfortabele verloskamer gebracht. Een andere verloskundige in opleiding controleerde Evan en mijn vrouw, die een intense pijn begon te voelen. Ik probeerde haar lijden zo goed en zo kwaad als het ging te verzachten door mijn handen op haar onderrug te leggen. Eenmaal je in het ziekenhuis bent, vervaagt je tijdsbesef. We waren al een paar uur in die verloskamer toen de baarmoederhals zich nog maar tot vier centimeter had geopend. De epidurale kwam ter sprake. Ook dat is het voordeel van een tweede bevalling: je weet iets beter wat je nog te wachten staat.
Een epidurale anesthesie of ruggenprik is een lokale verdovingstechniek die in de rug van de aanstaande mama wordt geplaatst om de pijn tijdens de bevalling te verlichten. Onze beslissing was snel genomen: we schakelden de anesthesist in. Die volgde de procedure nauwgezet op door veel vragen te stellen voordat ze de verdoving toediende, wat misschien even vervelend kan zijn maar uiteindelijk alleen maar positief is. Eenmaal mijn vrouw verlost was van de pijn, duurde het minder dan een uur voordat ze de baby voelde komen. Net als de vorige keer wilde ik de bevalling van zo dichtbij mogelijk meemaken. Ik keek er echt naar uit om met mijn zoontje naar huis te gaan. Na de eerste duw van mijn vrouw duurde het niet meer dan een kwartier voordat hij zich liet zien. Dankzij het geweldige werk van de twee verloskundigen kon ik mijn tweede zoon al snel in mijn armen houden en hem op de borst van zijn mama leggen. Wat een opluchting! De emoties gierden door mijn lijf, ik was diep geraakt. Het was een van de mooiste momenten van mijn leven.
“Met twee kinderen wordt je geluk bijna drie keer zo groot. Dat zie je in de ogen van je partner, je oudste kind en in die van jou als papa.”
Wat verandert er met de komst van een tweede kind?
Sinds zijn komst heeft Evan natuurlijk ruimte ingenomen. Hoewel ons huis groot genoeg is, wordt de woonkamer toch een beetje ingepalmd door zijn babybox, speelmat, aankleedkussen, luiers, flesjes, melkpoeder en ga zo maar door. Onze oudste is nu drie en is erg blij met zijn broertje. Hij is nieuwsgierig en observeert en knuffelt hem graag. Zijn mama is op haar beurt snel hersteld van de bevalling. Het was eigenlijk een bijna perfecte geboorte. In de praktijk vraagt de komst van een tweede kind natuurlijk heel wat toewijding. Ik noem het bewust geen werk, want het is ons leefproject, de basis van ons gezin.
Als je voor het eerst ouder wordt, is alles nieuw. Je ontdekt zelfs een andere kant van jezelf, in je rol als ouder. Een kindje verwelkomen vraagt om een nieuwe organisatie, dat spreekt voor zich. Een goede organisatie gaat nu eenmaal hand in hand met comfort. Maar ook al is elk kind anders, de basis en dagelijkse handelingen veranderen niet echt. Hoewel onze ervaring echt wel in ons voordeel speelt, moesten we weer in het babyritme komen. Gelukkig komen die reflexen vrij snel terug. Ik word er een beetje nostalgisch van als ik Gabriel zie, die naast zijn kleine broertje van amper vijftig centimeter bijna een reus lijkt. En als je als ouders van twee kinderen ook nog een actief sociaal leven wil leiden, is communicatie cruciaal. Dat klinkt eenvoudig, maar is soms moeilijk in de praktijk te brengen. Je moet de juiste manier vinden. Uiteindelijk is dat wel waar het allemaal op neerkomt. Goede communicatie kan je doen groeien als koppel, door samen het hoofd koel te houden op de moeilijkere momenten en elkaar te steunen wanneer dat nodig is. Verlies ook je hobby’s niet uit het oog: blijf sporten en je familie en vrienden zien. Tijd doorbrengen buiten de cocon van je gezin kan overbelasting of zelfs een burn-out helpen voorkomen. Tijd voor jezelf nemen is dus geen verwaarloosbare luxe, maar bijna onmisbaar voor het persoonlijke welzijn van elke ouder.
Om alles in goede banen te leiden, delen we de vele kleine zorgtaken voor onze twee kinderen. Een onevenwichtige taakverdeling kan immers snel voor spanningen zorgen. Mijn getuigenis is zeker niet bedoeld om koppels met een kinderwens te ontmoedigen. Het is een van de vele geboorteverhalen door de ogen van een papa. Neerpennen wat je hebt meegemaakt laat je niet alleen toe de gebeurtenissen en scènes te herbeleven, maar stelt je ook in staat je dagelijkse handelingen vanop een afstand te beschouwen, als een soort gratis psychoanalyse. Ik hoop dat dit een inspiratie mag zijn voor wie naar een kind verlangt en kersverse ouders, en dat het mensen aanmoedigt om hun avontuur te delen.
“Twee kinderen opvoeden is heel wat, zelfs voor mijn vrouw en ik. Ik heb dan ook veel bewondering voor alleenstaande ouders, van wie de meesten alleenstaande mama’s zijn. Het is een hele kunst om voor een kind te zorgen en het op te voeden. Op je eigen ervaring steunen voelt natuurlijk aan, maar je moet jezelf in twijfel durven trekken en je afvragen of wat je doet goed en geschikt is voor je kind. Dat is een hele opgave.”
